نقش موقوفات و اماکن مذهبی در توسعه روابط ایران و عراق پس از صدام

از زمان فروپاشی عثمانی و شکل گیری دولت عراق در غرب ایران، سیاست های متخذه از سوی دولتمردان آن کشور همواره به عنوان منبع تهدید علیه امنیت ملی ایران به شمار آمده واین کشور به ندرت روابطی دوستانه با ایران داشته است. اختلافات ارضی و مرزی به همراه مسائل مذهبی همچون تبعیض علیه شیعیان در عراق و مسائل قومی و نژادی همانندمناقشه عرب و عجم، حضور اکراد در دو سوی مرزهای ایران و عراق به همراه خوی توسعه طلبی حاکمان بغداد از جمله عوامل اصلی تنش یا منازعه میان دو کشور در نیم قرن اخیر محسوب می گردند. با این حال روابط دو کشور همیشه در سطحی نامطلوب قرار نداشته و در تاریخ روابط ایران و عراق نقاط قابل اتکایی نیز یافت می شود، بدلیل وجود اشتراکات مذهبی بین دو ملت ارتباطات خوبی وجود داشته است. برکناری صدام از مسند قدرت در سال 2003 اولین فرصت برای اندیشیدن دو کشورایران وعراق به نقاط فرهنگی و مذهبی برای تعمیق روابط بود. این مساله که با نیاز عراق به بازسازی کشور توام گشته بود زمینه ای را فراهم نمود تا روسای جمهور ایران و عراق با یکدیگر دیدار نمایند. یکی از نخستین مسائلی که در جریان این دیدارها مورد صحبت و توافق قرار گرفت از سرگیری اعزام زائران ایرانی برای زیارت به عتبات عالیات بود. بگونه ای که می توان از روند رو به افزایش تعداد این زائران و ارائه تسهیلات جدید از سوی هر دو دولت سخن گفت. این پژوهش قصد دارد تا نقش اماکن مذهبی و موقوفات در دو کشور ایران و عراق و تاثیر آن در بهبود مناسبات دو کشور پس از صدام را مورد بررسی قرار دهد. روشی که در این پژوهش از آن استفاده می شود روش توصیفی_ تحلیلی با استفاده از منابع کتابخانه ای _ اسنادی است. همچنین در گرد آوری مطالب از داده ها و آمارهای مراکز دولتی از قبیل سازمان اوقاف و امور خیریه و ستاد بازسازی عتبات وعالیات استفاده شده است.